یک عامل اتیولوژیک مهم شناخته‌شده، خصوصاً در کودکان خردسال، رفتار نگه‌داشتن مدفوع است. این رفتار اغلب بعد از یک تجربه‌‌ی منفی مانند حرکت دشوار، دردناک یا ترسناک روده رخ می‌‌دهد. رفتار نگه‌داشتن مدفوع می‌‌تواند منجر به انباشتگی توده‌‌ی مدفوع بزرگ در رکتوم شود که تخلیه‌‌ی آن مشکل است و همچنین تحت عنوان به هم فشردگی مدفوع شناخته می‌‌شود. به هم فشردگی مدفوع ممکن است منجر به سرریز شدن بی‌اختیاری مدفوع شود که خروج غیرارادی مدفوع نرمی است که از توده‌‌ی مدفوع سفت و مسدودکننده عبور می‌‌کند. نگه‌داشتن مدفوع می‌‌تواند منجر به زنجیره‌‌ی منفی از اتفاقات شود؛ به دلیل یک تجربه‌‌ی دفع دردناک، کودک به‌طور ارادی مدفوع را نگه می‌‌دارد تا از یک حرکت روده‌‌ای دردناک دیگر جلوگیری کند که سبب می‌‌شود مدفوع سفت‌‌تر و تخلیه‌ی آن دشوارتر شود و منجر به درد بیشتر طی دفع می‌‌شود. رفتار نگه‌داشتن مدفوع ممکن است نهایتاً منجر به ناهماهنگی عضلانی ‌‌شود، این امر زمانی رخ می‌‌دهد که هماهنگی عضلات دخیل در دفع به‌طور نامناسب طی دفع انجام می‌‌شود. به‌جای شل کردن عضلات درگیر در دفع معمولی، عضلات در یک تلاش ضعیف برای هماهنگی سفت می‌‌شوند که از خروج مدفوع از رکتوم جلوگیری می‌‌کنند و یبوست حفظ می‌‌شود